Week 3&4. Afscheid nemen bestaat dus wél!
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
27 Mei 2011 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Na mijn grote openbaring van donderdag stond vrijdag het weekendje Stellenbosch op het programma. Dus begin van de middag zat ik met 5 anderen in de trein, een reis van ongeveer 2 uur waar je omgerekend naar € ongeveer 2,50 voor betaalt, daar kan de NS nog wat van leren! Eenmaal aangekomen hebben we het Stumble Inn Backpackers Hostel opgezocht en onze spullen gedropt. Onwijs leuk hostel, leuke mensen en relaxed sfeertje. Toch is het niet ideaal om met z’n zessen in een kamer van 2 bij 2 meter te gaan zitten en dus gingen we de stad in. Lekkere cocktails gedronken en wat gegeten, waarna we, ondanks onze grootse stapplannen, lekker in bed zijn gekropen. Zaterdag werden we om half 11 opgehaald voor de wijntour, met een busje zijn we naar vier farms gereden, hebben we de nodige wijntjes weggetikt en ook een lunch (die overigens niet te vreten was) ontbrak niet. Aan het eind van de dag met een licht hoofd, rode wangetjes en slappe beentjes in de taxi naar huis gereden, waar we meteen ons bed in doken. Dan de laatste dag van een weekend vol drank, Mzoli’s! Voor mij een van de meest onwerkelijke dingen die ik tot nu toe hier heb gedaan. Mzoli’s is een braai midden in een township. Je koopt vlees en brood en terwijl het vlees voor je wordt gebraden zit je in een grote feesttest biertjes weg te tikken. Je kan in de township rondlopen (geheel op eigen risico), je mag zomaar andermans huis in lopen en niemand kijkt er van op. Hoewel het natuurlijk eigenlijk iets goeds is en deze braai zorgt voor inkomsten, vond ik het maar raar. Ik vond het heel gezellig, maar ik verbaasde me erover dat ik wederom de enige was die er bij stil stond dat je jezelf naar een andere planeet drinkt tussen de mensen op blote voetjes, huizen gemaakt van golfplaten etc. en dat dat toch behoorlijk vreemd is.
Zondagavond 7 uur ging het licht uit, migraine aanval olé! Ziekte hangt in de lucht, want iedereen heeft last van het wisselvallige weer, verkouden zijn is eerder regel dan uitzondering en ook mijn bezoekjes aan de wc van vorige week worden gekopieerd alsof het de nieuwste trend is.
Maandag voelde ik me gelukkig beter en begon ik met een dubbel gevoel aan mijn laatste week op Fairview. Ik heb ontzettend veel zin in mijn volgende project, maar toen ik aan kwam lopen en meteen werd besprongen door 34 kleine monstertjes moest ik wel even slikken. Maandag was verder een goede dag! Eindelijk vooruit gang geboekt met Regan, een superschattig jochie met ondeugende pretoogjes, die helaas denkt dat 9+1 91 is en die, als hij een woord niet kan lezen, gewoon gaat raden tot ik het uiteindelijk maar voor zeg. Vandaag dus niet! Hij wist zowaar dat 5+5 10 is en het lezen ging als een speer! Een heerlijk gevoel , dat ik ’s avonds samen met Lennard, Andre en Dan heb gevierd met pizza.
Dinsdag weer naar school, het regende keihard en daar werden de kindjes niet makkelijker van. Al die opgekropte energie werd op de juffrouw en mij afgereageerd. Maar ondanks dat blijven het leukerdjes en ik heb met veel plezier foto’s en filmpjes gemaakt, die zal ik ook even op facebook zetten! Ik wilde mijn kindjes vrijdag niet zomaar achterlaten en dus ben ik dinsdagmiddag met Lennard naar het winkelcentrum geweest om wat spulletjes te kopen. Aangezien de helft van de kindjes geen kleurpotloden heeft en de andere helft ze daarom altijd moet delen heb ik voor alle 34 monstertjes een doosje met mooie kleurpotloden gekocht. Na drie uur was ik eindelijk klaar met inpakken, met als resultaat dat ik me net Sinterklaas voelde! Woensdag heb ik weinig gedaan, gewerkt en daarna lekker een boek gelezen thuis. Wel ben ik met een interessante vrouw aan de praat geraakt, die lesgeeft op een avondschool. Mensen van vijftig en ouder die door omstandigheden nooit naar school hebben kunnen gaan en dus niet kunnen lezen en schrijven. Woensdag mag ik met haar mee om te kijken hoe het daar is en als het me goed bevalt mag ik daarna iedere week komen om les te geven! Klinkt ontzettend leuk, we zullen het zien!
Donderdag: De eerste tranen zijn een feit. Of het kwam omdat ik moe was en thuis een beetje miste of omdat een meisje uit mijn klas zei dat ze zou willen dat ik haar moeder was, omdat de hare haar altijd slaat weet ik niet, maar de tranen zijn een feit. Mijn voorlaatste dag op school vloog voorbij en de greep van de kindjes leek alleen maar steviger te worden. Knuffels duurden eeuwig, mijn schoot was ineens de beste vervanger van de stoel en mijn handen zijn geen minuut vrij geweest. Slik, bijzonder wel hoe je je na 4 weken al zo ontzettend aan kinderen kan gaan hechten. Donderdagmiddag heb ik muffins gebakken voor het personeel en donderdag avond was het tijd voor een biertje, maar dat alles wel met in mijn achterhoofd dat ik eigenlijk de vrijdag over wilde slaan, want dan moest ik afscheid gaan nemen van die prachtige kindjes, met hun glinsterende oogjes en schattige glimlach. Maar ik weet wel, dat hoeveel andere dingen ik ook zal doen in mijn leven, hoeveel foto’s ik ook maak van deze kinderen, andere mensen of andere dingen, ik zal deze 34 wezentjes nooit vergeten.
Vrijdag jankdag, ooit die uitdrukking gehoord? Nou wat mij betreft is vrijdag jankdag! Vanochtend vroeg met mijn cadeautjes en muffins op weg naar school en het moment dat ik binnenliep werd ik al verdrietig. In de staffroom tijdens het dagelijkse praatje werden Lennard en ik bedankt voor onze inzet en kregen we een prachtige Fairview Primary regenjas cadeau. Luid applaus, knuffels van de docenten en dat was nog maar het begin. Het moment dat ik het klaslokaal instapte werd ik belaagd door mijn kindjes, traantjes in de ogen en knuffelen alsof hun leven ervan af hing. Mijn juffrouw overhandigde met tranen in haar ogen mijn cadeautje en 2 bundels met tekeningen en briefjes van de kindjes. Om te voorkomen dat het lokaal zou overstromen heb ik deze nog maar niet bekeken en in plaats daarvan haalde ik als een heuze Sinterklaas mijn cadeautjes tevoorschijn. Toen de kinderen ze eenmaal hadden uitgepakt was het een en al lachen klappen kusjes knuffels en bedankjes. Kleurpotloden, hoe blij kan je een kind maken! Daarna samen wat dansjes gedaan, nog één keer samen gebeden en nog één keer samen de pauze doorgebracht. Resultaat daarvan waarschijnlijk een lichaam vol blauwe plekken, maar het was het waard! Tussen de bedrijven door kreeg ik nog wat cadeautjes en snoepjes in mijn hand gedrukt en we hebben nog één keer samen het favoriete verhaaltje van de kindjes gelezen. Toen was het helaas toch echt 12 uur en tijd om naar huis te gaan. Nog even mijn best moeten doen om het droog te houden en de kindjes met een glimlach vaarwel te knuffelen, één keer achterom kijken, zwaaien en toen zo snel als ik kon naar huis gelopen. Of eigenlijk gerend. Nu zit ik thuis en de tranen blijven komen, wat ben ik ontzettend snel ongelofelijk gehecht geraakt aan die kindjes. Ik lees de briefjes en bekijk de tekeningen, dit alles met een doos tissues naast me, want het raakt me écht wat ze schrijven. Er is één brief die ik het allermooist vind, geschreven door de 7-jarige Austin:
Dear Teacher,
Thank you for coming to our school and being our teacher while you came to Cape Town. It was nice to have you in our class. We might have been one of the loudest classes, but you have made a difference in our lives. We wish you everything of the best for the future and hope you will one day decide to come back to see us again. We love you teacher.
Austin
Voor het gemak vergeten we gewoon even dat zijn moeder dit hem waarschijnlijk ingefluisterd heeft, want na een maand in de klas weet ik echt wel dat Austin het woord you nog niet eens kan schrijven zonder hulp, maar het gaat om de gedachte!
Nu zit ik dus op de bank, een beetje beduusd, een beetje veel verdrietig en ook met een beetje heel veel zin in mijn volgende project! Ik begin pas woensdag, dus nu ga ik eerst van een lang weekend genieten.
Xx
Ohja, nogmaals de link naar mijn fotoalbum op Facebook:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.143729695700553.35631.100001905706673&l=8a3c7622e2
Volgens mij zit het eerste album vol, dus dit is de link naar het volgende album:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.148118961928293.37535.100001905706673&l=4cb7d02955
Zondagavond 7 uur ging het licht uit, migraine aanval olé! Ziekte hangt in de lucht, want iedereen heeft last van het wisselvallige weer, verkouden zijn is eerder regel dan uitzondering en ook mijn bezoekjes aan de wc van vorige week worden gekopieerd alsof het de nieuwste trend is.
Maandag voelde ik me gelukkig beter en begon ik met een dubbel gevoel aan mijn laatste week op Fairview. Ik heb ontzettend veel zin in mijn volgende project, maar toen ik aan kwam lopen en meteen werd besprongen door 34 kleine monstertjes moest ik wel even slikken. Maandag was verder een goede dag! Eindelijk vooruit gang geboekt met Regan, een superschattig jochie met ondeugende pretoogjes, die helaas denkt dat 9+1 91 is en die, als hij een woord niet kan lezen, gewoon gaat raden tot ik het uiteindelijk maar voor zeg. Vandaag dus niet! Hij wist zowaar dat 5+5 10 is en het lezen ging als een speer! Een heerlijk gevoel , dat ik ’s avonds samen met Lennard, Andre en Dan heb gevierd met pizza.
Dinsdag weer naar school, het regende keihard en daar werden de kindjes niet makkelijker van. Al die opgekropte energie werd op de juffrouw en mij afgereageerd. Maar ondanks dat blijven het leukerdjes en ik heb met veel plezier foto’s en filmpjes gemaakt, die zal ik ook even op facebook zetten! Ik wilde mijn kindjes vrijdag niet zomaar achterlaten en dus ben ik dinsdagmiddag met Lennard naar het winkelcentrum geweest om wat spulletjes te kopen. Aangezien de helft van de kindjes geen kleurpotloden heeft en de andere helft ze daarom altijd moet delen heb ik voor alle 34 monstertjes een doosje met mooie kleurpotloden gekocht. Na drie uur was ik eindelijk klaar met inpakken, met als resultaat dat ik me net Sinterklaas voelde! Woensdag heb ik weinig gedaan, gewerkt en daarna lekker een boek gelezen thuis. Wel ben ik met een interessante vrouw aan de praat geraakt, die lesgeeft op een avondschool. Mensen van vijftig en ouder die door omstandigheden nooit naar school hebben kunnen gaan en dus niet kunnen lezen en schrijven. Woensdag mag ik met haar mee om te kijken hoe het daar is en als het me goed bevalt mag ik daarna iedere week komen om les te geven! Klinkt ontzettend leuk, we zullen het zien!
Donderdag: De eerste tranen zijn een feit. Of het kwam omdat ik moe was en thuis een beetje miste of omdat een meisje uit mijn klas zei dat ze zou willen dat ik haar moeder was, omdat de hare haar altijd slaat weet ik niet, maar de tranen zijn een feit. Mijn voorlaatste dag op school vloog voorbij en de greep van de kindjes leek alleen maar steviger te worden. Knuffels duurden eeuwig, mijn schoot was ineens de beste vervanger van de stoel en mijn handen zijn geen minuut vrij geweest. Slik, bijzonder wel hoe je je na 4 weken al zo ontzettend aan kinderen kan gaan hechten. Donderdagmiddag heb ik muffins gebakken voor het personeel en donderdag avond was het tijd voor een biertje, maar dat alles wel met in mijn achterhoofd dat ik eigenlijk de vrijdag over wilde slaan, want dan moest ik afscheid gaan nemen van die prachtige kindjes, met hun glinsterende oogjes en schattige glimlach. Maar ik weet wel, dat hoeveel andere dingen ik ook zal doen in mijn leven, hoeveel foto’s ik ook maak van deze kinderen, andere mensen of andere dingen, ik zal deze 34 wezentjes nooit vergeten.
Vrijdag jankdag, ooit die uitdrukking gehoord? Nou wat mij betreft is vrijdag jankdag! Vanochtend vroeg met mijn cadeautjes en muffins op weg naar school en het moment dat ik binnenliep werd ik al verdrietig. In de staffroom tijdens het dagelijkse praatje werden Lennard en ik bedankt voor onze inzet en kregen we een prachtige Fairview Primary regenjas cadeau. Luid applaus, knuffels van de docenten en dat was nog maar het begin. Het moment dat ik het klaslokaal instapte werd ik belaagd door mijn kindjes, traantjes in de ogen en knuffelen alsof hun leven ervan af hing. Mijn juffrouw overhandigde met tranen in haar ogen mijn cadeautje en 2 bundels met tekeningen en briefjes van de kindjes. Om te voorkomen dat het lokaal zou overstromen heb ik deze nog maar niet bekeken en in plaats daarvan haalde ik als een heuze Sinterklaas mijn cadeautjes tevoorschijn. Toen de kinderen ze eenmaal hadden uitgepakt was het een en al lachen klappen kusjes knuffels en bedankjes. Kleurpotloden, hoe blij kan je een kind maken! Daarna samen wat dansjes gedaan, nog één keer samen gebeden en nog één keer samen de pauze doorgebracht. Resultaat daarvan waarschijnlijk een lichaam vol blauwe plekken, maar het was het waard! Tussen de bedrijven door kreeg ik nog wat cadeautjes en snoepjes in mijn hand gedrukt en we hebben nog één keer samen het favoriete verhaaltje van de kindjes gelezen. Toen was het helaas toch echt 12 uur en tijd om naar huis te gaan. Nog even mijn best moeten doen om het droog te houden en de kindjes met een glimlach vaarwel te knuffelen, één keer achterom kijken, zwaaien en toen zo snel als ik kon naar huis gelopen. Of eigenlijk gerend. Nu zit ik thuis en de tranen blijven komen, wat ben ik ontzettend snel ongelofelijk gehecht geraakt aan die kindjes. Ik lees de briefjes en bekijk de tekeningen, dit alles met een doos tissues naast me, want het raakt me écht wat ze schrijven. Er is één brief die ik het allermooist vind, geschreven door de 7-jarige Austin:
Dear Teacher,
Thank you for coming to our school and being our teacher while you came to Cape Town. It was nice to have you in our class. We might have been one of the loudest classes, but you have made a difference in our lives. We wish you everything of the best for the future and hope you will one day decide to come back to see us again. We love you teacher.
Austin
Voor het gemak vergeten we gewoon even dat zijn moeder dit hem waarschijnlijk ingefluisterd heeft, want na een maand in de klas weet ik echt wel dat Austin het woord you nog niet eens kan schrijven zonder hulp, maar het gaat om de gedachte!
Nu zit ik dus op de bank, een beetje beduusd, een beetje veel verdrietig en ook met een beetje heel veel zin in mijn volgende project! Ik begin pas woensdag, dus nu ga ik eerst van een lang weekend genieten.
Xx
Ohja, nogmaals de link naar mijn fotoalbum op Facebook:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.143729695700553.35631.100001905706673&l=8a3c7622e2
Volgens mij zit het eerste album vol, dus dit is de link naar het volgende album:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.148118961928293.37535.100001905706673&l=4cb7d02955
-
27 Mei 2011 - 11:07
Elske:
Die kids hebben het goed in de gaten, je bent geweldig!!
Ik wil je heel graag knuffelen sislief, maar je zult het nog even met het computerscherm moeten doen.
Geniet van je welverdiende lange weekend en denk met een glimlach terug aan de afgelopen 4 weken. Het volgende avontuur wacht op je!
Love you to piesjes, xxxxx -
27 Mei 2011 - 11:30
Ellen:
Wat heb je het allemaal weer mooi opgeschreven. Krijg er vanzelf een prachtig beeld bij van mijn blonde dochter tussen al die schatjes. Op naar je volgende opdracht. Maar nu eerst even loslaten en genieten van een fijn weekend.
Liefs en een hele dikke knuffel! -
27 Mei 2011 - 11:32
Marieke:
echt een heel erg mooi verhaal! -
27 Mei 2011 - 11:32
Petra:
Wow Marieke je schrijft echt zo leuk. Je wordt helemaal meegezogen in het verhaal en krijg er ook beetje traantjes van. Nog veel plezier en geluk daar -
27 Mei 2011 - 15:41
Carl:
Hoi Kiek
Nog even een paar keer slikken; een paar dagen nagenieten mag natuurlijk ook en dan weer vooruitkijken naar het volgende avontuur.
-
27 Mei 2011 - 17:19
Marly:
Ik krijg gewoon tranen in mijn ogen als ik dit lees haha
Heel mooi geschreven en echt super om te horen hoe je die kinderen daar zo blij hebt kunnen maken. Succes de komende weken!:)
xxx -
28 Mei 2011 - 22:40
Kees:
Marieke,
Je schrijft:"Nu zit ik dus op de bank, een beetje beduusd, een beetje veel verdrietig en ook met een beetje heel veel zin in mijn volgende project!"
Wees alsjeblieft een beetje heeeeel veel trots op jezelf. -
29 Mei 2011 - 09:54
Sanne:
Jeetje Marrie! :)
LEKKER BIZZY (you know what i mean).
Afrika loves blondie. Heb je de kindertjes nog blij kunnen maken met kleurplaten?
Heerlijk om je verhalen te lezen en je foto's te bekijken. Keep up the good work! Geen zorgen over Nederland. Je kent het: chagrijnige mensen, nooit goed, het weer trouwens ook niet en tevreden, ho maar... Nee, jij bent ergens waar mensen ondanks wat dan ook, lachen, vriendelijk zijn en blij zijn dat jij er bent. Al komt dat laatste geheel door jou zelf.
Geniet van je vrije dagen en tijdens die vrije dagen van de 1,5 voor 1,5. Ze hebben dat daar ook met TQ (inside joke). Xx -
29 Mei 2011 - 15:37
OmaOpa Lange:
Marieke,ik zie dat je nu niet meer
alleen water drinkt,zoals je bij ons altijd deed -
29 Mei 2011 - 17:14
Manon, Kleine:
Goed bezig Mariek! Leuke verhalen schrijf je, ga zo door:) x -
30 Mei 2011 - 05:53
Marieke:
Nee Opa&Oma, die tijd is voorbij! -
30 Mei 2011 - 14:50
Marriet:
Jeetje Marieke, alweer een heftige week achter de rug. Ik kon me er weinig bij voorstellen maar door jou komt zuid afrika een stukje dichterbij.Ik kijk alweer uit naar volgende week , benieuwd naar je volgende verhaal. Succes met je nieuwe opdracht en Be Proud meid.
Groetjes van Marriet en Wilco
-
02 Juni 2011 - 13:32
Deborah:
Wauw, wat lief al die hartverwarmende reacties van de kinderen. Lijkt me echt ontzettend bijzonder om mee te maken. x -
02 Juni 2011 - 21:44
Wilco:
Erg indrukwekkend, wat schrijf je leuke verhalen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
