Week 9

Na een druk weekend namen Andre en ik vorige week zondag onze welverdiende rust. Lekker op de bank films kijken, pizza besteld en de hele dag thuis gebleven. Maandag begon de werkweek weer en ging ik weer fijn naar mijn kindjes bij Care. Net als het weer hier weet ik niet wat ik wil en verander ik mijn plannen keer op keer, dus maandag middag ging ik, in plaats van naar huis, naar het Building Project. Daar ook weer heen en weer gerend en met de kinderen gevoetbald. Maandag avond weinig gedaan, zo’n dag is toch wel vermoeiend!

Dinsdag overdag weer hetzelfde verhaal en ’s avonds gingen we uit eten, het afscheidsetentje voor Liam en Karl. KUTKUTKUT! Wederom twee van mijn maatjes die weggaan en die ik echt heel erg ga missen. Inmiddels zijn Onno, Andre en ik de enige drie vrijwilligers die nog over zijn van de groep die er in mei al was. In 2 maanden tijd heb ik veel vrijwilligers echt leren kennen en ben ik bevriend geraakt met ze, helaas heb ik ook al afscheid moeten nemen van al die vrijwilligers en dus op dit moment, hoe stom het ook is, heb ik niet meer zoveel behoefte om weer een nieuwe groep vrijwilligers te leren kennen.

Woensdag een kort dagje, maar tot 12 uur gewerkt want daarna moest ik naar het kantoor en wat inkopen doen. Ik heb nu besloten dat ik vervroegd afscheid neem van mijn Care-kindjes en mijn vrije tijd wat anders in ga delen, uitleg volgt. Ik ging naar het kantoor om een Dirty Weekend aan te vragen, voorbereid op het ergste en met een prachtige uitleg in mijn hoofd. Van andere vrijwilligers had ik al gehoord dat het erg lastig is om een Dirty Weekend goedgekeurd te krijgen, omdat je plan waterdicht moet zijn en je iedere cent moet verantwoorden. Ik weet niet of het ligt aan mijn geweldige presentatie skills of aan iets anders, maar het kostte me nog geen 2 minuten om alle Projects-Abroad staff members en de grote baas te overtuigen. Dat betekent dus: Dirty Weekend in de pocket!

Vandaar het besluit mijn tijd anders in te delen! Het organiseren van dit weekend kost veel tijd en al helemaal als ik wil dat het gebeurt voordat ik vertrek moet ik hard gaan werken om het voor elkaar te krijgen. Daarom ga ik een week eerder stoppen bij Care, om volgende week te besteden aan het schrijven van een plan, met de juiste mensen in contact komen en de boel op orde krijgen. Waarschijnlijk zal ik nog wel een paar keer bij de opvang zijn, waarvan sowieso één keer met een aannemer die gaat inventariseren wat er moet gebeuren en hoe duur dit zal zijn. De eerste stap is gezet, nu als een malle gaan zorgen dat het allemaal lukt!

Na dit besluit ben ik naar de R5 shop gerend om afscheidscadeautjes te kopen. Tissues voor de snotneusjes, baby doekjes, luiers, allerlei nuttige dingen dus. Als écht leuk cadeautje heb ik nog schmink gekocht, dan kunnen de monstertjes er ook echt uit zien als monsters!

Woensdag avond was er een social, pizza eten bij Clay Oven. Na het zware afscheid nemen van Liam en Karl gingen Andre en ik er met tegenzin heen. Volkomen terecht, de pizza was niet te vreten en er kwam bijna niemand opdagen.

Donderdag weer lekker gaan werken en de meiden van de opvang verteld dat ik vrijdag weg zou gaan. Dat vonden ze niet leuk om te horen, één van de meiden begon zelfs te huilen!

Donderdagavond was het weer tijd voor wat drankjes in Springboks, maar helaas gaan een lege maag en veel verschillende drankjes niet echt samen, dus voor mij ging het licht redelijk snel uit. Na een paar uur slapen in de taxi op de parkeerplaats waren de anderen er ook wel klaar mee en kon ik eindelijk mijn coma voortzetten in mijn bed.

Vrijdag was mijn laatste dag bij Care, vrijdag jankdag bestaat nog steeds! Na een heleboel knuffels en tranen op weg naar huis, gelukkig wel met het vooruitzicht dat ik volgende week nog een aantal keren terug zal komen.

Vrijdagavond zouden we weer naar Thirty One gaan, dus tegen zeven uur zaten we lekker thuis een biertje te drinken, muziek te luisteren en ons klaar te maken toen ons zusje binnenkwam met vervelend nieuws. De vader van onze host-mama was net overleden, “maar gaan jullie maar lekker verder hoor!”. Eeh nee?! We kunnen toch niet gaan stappen als het hele huis in rep en roer is en onze mama in de woonkamer zit te huilen?! Uiteindelijk hebben we dat wel gedaan, want de voorbereidingen voor de begrafenis waren al in volle gang en wij zouden anders alleen maar in de weg lopen. Toen we om vijf uur ’s ochtends thuis kwamen waren alle lichten nog aan en zaten er ongeveer 50 mensen in de woonkamer te bidden voor het lichaam, dat een paar uur eerder naar het huis was gebracht.

Na een korte nacht werd ik om acht uur wakker van gepraat en gehuil, dus na een snelle douche ben ik naar voren gelopen om te zien wat er daar allemaal gebeurde. Mijn zusje legde me uit wat er allemaal was gebeurd en wat er nog ging gebeuren en ik ontdekte maar weer hoe weinig ik eigenlijk weet van hun geloof en de bijbehorende gewoonten. De familie Vallie had de hele nacht niet geslapen, maar was in plaats daarvan bezig geweest iedereen te verzamelen, het lichaam naar het huis te krijgen, een kleine moskee in de huiskamer te bouwen en eten te maken voor de familie. Dit alles terwijl onze mama geen seconde is opgehouden met huilen, iets wat ik echt moeilijk vond om te zien. Want kon ik haar gewoon een knuffel geven? Of is dat niet gepast? Kan ik in het huis blijven? Of mag dat niet omdat ik geen Moslim ben? Uiteindelijk werden die vragen aardig snel beantwoord en werden we zelfs gevraagd of we bij de ceremonie wilden zijn. Natuurlijk wilden we dat, we wilden alles doen wat ze ons vroegen, alleen maar om ons medeleven te tonen. Na een indrukwekkende ceremonie werd het lichaam het huis uit gedragen en begon de echte begrafenis. Hier zijn wij niet bij geweest, want tijdens de ceremonie kwam er een nieuwe vrijwilliger aan en wij namen de taak op ons om hem wegwijs te maken. Ondanks alles die dag, maakte Nazeema zich nog steeds druk om ons en of wij ons wel zouden redden, dus besloten we met zijn allen weg te gaan en ook niet thuis te eten, zodat zij zich op andere dingen kon concentreren.

Door alle drukte van de avond ervoor en die ochtend waren we helemaal vergeten dat er een belangrijke rugbywedstrijd was zaterdag, Stormers vs. Crusaders. De Stormers zijn de trots van Kaapstad en de wedstrijd was een gigantische happening. In eerste instantie waren we van plan de wedstrijd in Springboks te kijken, de kroeg waar we vaak op donderdag komen, omdat die meteen naast het stadion zit en de wedstrijd al tijden uitverkocht was, maar toen we op straat liepen kregen we zeven kaartjes aangeboden! Voor R200 per stuk mochten we ze hebben, dus natuurlijk gingen we op dit aanbod in. Na het genot van live-muziek en een paar biertjes in Springboks, gingen we naar het stadion. Het stadion was BOMvol, fanatieke supporters waren overal en de sfeer was geweldig. Helaas snap ik geen reet van het hele spelletje, dus voor mij was het lastig mijn aandacht bij de wedstrijd te houden. Al helemaal toen onze nieuwe vriend, die een aantal uur daarvoor nog in het vliegtuig zat en door de vermoeidheid zijn twee biertjes niet zo goed kon verdragen, na 10 minuten knock out ging en op de grond zat met zijn net genuttigde patatje-met netjes in stukjes voor hem op de grond. Lachen gieren brullen, rest van de wedstrijd gemist, weet alleen dat de Stormers verloren hebben.

Vandaag is Dan jarig, dus hebben we weer een prachtige taart besteld en slingers opgehangen. Vanavond gaan we ergens wat drinken om het te vieren en het weekend af te sluiten, vanaf morgen begint mijn Red-Masikhule-Missie!

xx

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.153858338021022.40117.100001905706673&l=e5b5be0faa

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.155943711145818.40765.100001905706673&l=9347630e62