Even tussendoor..
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
20 Mei 2011 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Na een paar hele positieve berichten dan toch even de downside van het hier zijn. Natuurlijk is het nog steeds een hele ervaring, en dan voornamelijk positief. Maar ik heb inmiddels toch een paar dingen gezien die in mijn hoofd blijven spoken. Ik had verwacht hier wel over te zullen praten met mijn roomies, helaas ben ik de enige pudding op benen die zich er druk om maakt en dus is van me af schrijven misschien het beste. Na 2 dagen in bed te hebben gelegen, onderbroken door de bezoekjes aan de wc-pot om het laatste beetje voedsel in mijn lichaam eruit te gooien, ging ik woensdag met Lennard en Andre op pad. Canal Walk, het grootste winkelcentrum van Zuid-Afrika, was ons doel. Het winkelcentrum was bizar, ontelbaar veel winkels, restaurants, mooie spullen en je waande je even ergens anders. Maar de werkelijkheid was maar op 5 minuten afstand. Want om in dit paradijs te komen moesten we met de minibus door een slechte buurt. En dan ook wel een écht slechte buurt. Ondanks dat ik heb genoten van de winkels en een heerlijke lunch, voelde ik me zó ontzettend schuldig. De afgelopen twee weken hier zijn niet heel anders geweest dan mijn leven in Nederland. Wat werken, beetje winkelen en regelmatig stappen. Maar toen we naar huis reden werd ik me er pas echt van bewust dat dat nu juist was wat ik niet wilde hier. Ik ben hier gekomen om te helpen, om misschien mijn leven thuis meer te gaan waarderen, juist omdat het hier zo anders zou zijn. Net toen ik daar over nadacht gebeurde het volgende: ik werd gebeld door een jongen uit een ander gastgezin, dat zijn huisgenootje een halfuur eerder op klaarlichte dag op de hoek van hun straat was beroofd. Ohja en tijdens dat telefoontje zag ik voor mijn neus iemand worden beroofd, uit zijn auto worden gesleurd en een behoorlijk gevecht tussen meerdere mensen brak uit. Uiteindelijk werd onze reis naar huis vervolgd, maar het beeld bleef nog wel even hangen.
En ken je die filmpjes, die zielige filmpjes die ze laten zien als ze geld van je willen? Jochie van een jaar of tien, met zijn kleine broertje voor zich, armen eromheen, beiden op blote voeten, gescheurde kleren en staan aan de kant van de weg? Nou dat ik hier geen tv heb om zulke filmpjes te zien maakt niet uit, honderd meter lopen en je hebt een film die uren, dagen en zelfs jaren duurt. Tijdens een minibus rit vanaf mijn huis naar het treinstation kom je erlangs en langs dorre velden waar alleen maar afval ligt en waar mensen met hun laatste sprankeltje hoop op zoek zijn naar eten. Straathonden, straatkatten, straatkinderen, je kunt ’t allemaal zien. Genoeg redenen voor mij om ’s nachts wat langer wakker te liggen, al schijnen mijn huisgenoten daar dus absoluut geen last van te hebben.
Ik moet nog één week naar Fairview Primary School. Één week bij kindjes die het, in vergelijking met anderen, nog best wel goed hebben. En dan ga ik echt beginnen, werken in een township. Ik word opgehaald en thuisgebracht met een busje omdat het niet veilig is er zelf naartoe te reizen, ik mag niet van mijn plek af daar omdat, hoe blij ze ook zullen zijn met mijn aanwezigheid, het gevaar van een overval altijd op de loer ligt. Dan zie ik pas écht hoe het hier is en dan begint mijn Afrika-avontuur pas echt. Dus ik ga nu nog iets meer dan één week genieten, genieten van de kindjes op school en genieten van mijn tripje naar Stellenbosch. Want daarna, zo heb ik me voorgenomen, ga ik het anders doen. Uitgaan? Prima! Maar 3 keer in de week is niet nodig, en daarbij kan ik die energie ook helemaal niet meer missen straks! Shoppen? Prima! Maar dan een sjaal voor als het kouder wordt, want op mijn werk heb ik echt geen mooie kleren nodig! We zullen zien hoe het gaat, want ik ben tenslotte aan de westerse levensstijl gewend en het is makkelijk om daarin te blijven hangen, maar ik hoop stiekem dat ik sterk, slim en vastberaden genoeg ben om het anders te doen. Zodat ik niet alleen op maandag tot en met vrijdag van 8 tot 4 mensen help, maar ook in mijn vrije tijd niet vergeet hoe zij het hebben.
xx
En ken je die filmpjes, die zielige filmpjes die ze laten zien als ze geld van je willen? Jochie van een jaar of tien, met zijn kleine broertje voor zich, armen eromheen, beiden op blote voeten, gescheurde kleren en staan aan de kant van de weg? Nou dat ik hier geen tv heb om zulke filmpjes te zien maakt niet uit, honderd meter lopen en je hebt een film die uren, dagen en zelfs jaren duurt. Tijdens een minibus rit vanaf mijn huis naar het treinstation kom je erlangs en langs dorre velden waar alleen maar afval ligt en waar mensen met hun laatste sprankeltje hoop op zoek zijn naar eten. Straathonden, straatkatten, straatkinderen, je kunt ’t allemaal zien. Genoeg redenen voor mij om ’s nachts wat langer wakker te liggen, al schijnen mijn huisgenoten daar dus absoluut geen last van te hebben.
Ik moet nog één week naar Fairview Primary School. Één week bij kindjes die het, in vergelijking met anderen, nog best wel goed hebben. En dan ga ik echt beginnen, werken in een township. Ik word opgehaald en thuisgebracht met een busje omdat het niet veilig is er zelf naartoe te reizen, ik mag niet van mijn plek af daar omdat, hoe blij ze ook zullen zijn met mijn aanwezigheid, het gevaar van een overval altijd op de loer ligt. Dan zie ik pas écht hoe het hier is en dan begint mijn Afrika-avontuur pas echt. Dus ik ga nu nog iets meer dan één week genieten, genieten van de kindjes op school en genieten van mijn tripje naar Stellenbosch. Want daarna, zo heb ik me voorgenomen, ga ik het anders doen. Uitgaan? Prima! Maar 3 keer in de week is niet nodig, en daarbij kan ik die energie ook helemaal niet meer missen straks! Shoppen? Prima! Maar dan een sjaal voor als het kouder wordt, want op mijn werk heb ik echt geen mooie kleren nodig! We zullen zien hoe het gaat, want ik ben tenslotte aan de westerse levensstijl gewend en het is makkelijk om daarin te blijven hangen, maar ik hoop stiekem dat ik sterk, slim en vastberaden genoeg ben om het anders te doen. Zodat ik niet alleen op maandag tot en met vrijdag van 8 tot 4 mensen help, maar ook in mijn vrije tijd niet vergeet hoe zij het hebben.
xx
-
20 Mei 2011 - 07:53
Ellen:
Hoi lieverd, ik heb je verhaal gisteren al via skype van je gehoord, maar als ik het nu lees komt het toch directer binnen! Ga vooral door met schrijven, dit is goed voor jou en je volgers! Liefs van je mam -
20 Mei 2011 - 08:59
Lucie:
Hoi Marieke,dit verslag zegt al zoveel over jou karakter,het is mooi dat nu al inziet hoe rijk je bent in Nederland.En je bent slim en sterk ,ga vooral door met schrijven en denk goed om jezelf.xx -
20 Mei 2011 - 11:21
Kees:
Hei Marieke, ik wil eerst even kwijt dat je manier van schrijven erg prettig is, blijf dat voor ons doen maar zoals ik lees vooral voor jezelf. Als ik je verhalen zo lees ben je niet meer mijn nichtje maar een echte nicht, niet zoals onze oude buren maar je weet wel. Super zoals je de dingen daar ziet/omschrijft, goed dat je je voor de mede mens inzet maar verwerk het daar wel, deel het met de anderen. Sterk, slim en vastberaden en dan kom je er wel. PAS GOED OP JEZELF. Groet Kees, Marian, Thomas en Sophie -
20 Mei 2011 - 13:11
Elske:
Chickenvel. Je bent een kanjer sis! -
20 Mei 2011 - 13:38
Marly:
Hoi chick,
Ik wil even zeggen dat ik heel trots op je ben. Vind het heel knap wat je daar allemaal doet voor die mensen en dat je inziet hoe goed je het in Nederland hebt vergeleken met heel veel mensen daar. Heel veel succes nog daar:)
Liefsxx -
20 Mei 2011 - 17:18
Carl:
Hoi Kiek, een heel treffende beschrijving van de indrukken die je opdoet. Heel goed dat je beseft hoe het leven in Zuid Afrika is en hoe bevoorrrecht wij Nederlanders zijn met en in ons kikkerlandje. Koester deze indrukken maar laat ze je verblijf daar niet vergallen. Het mag naast leerzaam ook best leuk zijn! -
21 Mei 2011 - 14:40
Coby:
Hoi Mariek,
Goed van je , dat je dit nu al in ziet, dat wij het allemaal eigenlijk veel te goed hebben, maar zorg wel, dat je er zelf niet onderdoor gaat!
Gr, Coby
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
