Week 4/5, het echte werk.

Alsof ik na het afscheid van vrijdag nog niet genoeg blauwe plekken had, gingen we zaterdag met de volunteers paintballen. Ontzettend leuk, behalve dat ik het enige meisje en dus automatisch het voornaamste doelwit was. Om 12 uur werden we opgehaald en om 1 uur stonden we gewapend en al klaar voor de strijd. Acht potjes en een paar honderd kogels (waarvan één in mijn mond) later waren we klaar, maar aangezien een aantal jongens nog kogels overhadden werden die op mij afgevuurd. Zo gingen we om vijf uur vermoeid en met pijnlijke lichamen naar huis. ’s Avonds zouden we eigenlijk sushi gaan eten, voetbal kijken en dan stappen, maar ik kon geen meter meer lopen en mijn ogen niet langer dan vijf minuten open houden dus ik besloot niet mee te gaan. Wel heb ik lekker op de bank voetbal gekeken, om vervolgens mijn bedje in te kruipen.

Zondag was een lekker rustig dagje, heerlijk uitgeslapen en samen met Lennard en Andre heb ik Apfelstrüdel gemaakt, hét succesrecept van een paar weken geleden en perfect voor de zondagmiddag. Zondagavond wilden we naar de bioscoop, maar net op het moment dat we weg wilden gaan gebeurde er een ongeluk voor ons huis. BAM, volgende cultuurshock! Waar in Nederland volgens mij iedereen weet dat je iemand niet moet gaan verplaatsen, wat ruimte moet geven en zo snel mogelijk hulp moet halen, begon hier iedereen aan de jongen te trekken en duwen, waardoor hij het uitschreeuwde van de pijn! Hij lag in de regen op de grond, kon niet meer praten en zijn fiets lag nog steeds boven op hem. Na een tijdje kon ik het niet meer aanzien en besloot ik toch maar de hulpverlener uit te gaan hangen. Politie gebeld, jas onder zijn hoofd gelegd, mensen verzocht niet allemaal om hem heen te gaan staan en vooral niet aan hem te trekken. Toch was het moeilijker dan verwacht, ondanks dat ze aan hem stonden te trekken was niemand bereid zijn/haar jas over de jongen heen te leggen omdat hij bloedde en hun gedachten al bij HIV/AIDS waren. Er kwam na een kwartier eindelijk één politieagent die bezorgder was om de auto dan om de jongen en die weigerde een ambulance te bellen. Nadat ik met de huistelefoon meerdere keren heb gebeld voor een ambulance kwam deze dan eindelijk en nam de jongen mee. De politie heeft niks opgeschreven, geen gegevens van de man die de jongen aanreed en is gewoon weggegaan. Al met al heeft het een uur geduurd voordat er een ambulance verscheen, terwijl de jongen inmiddels bewusteloos was. Ik hoorde het ambulancepersoneel praten over rug-/nekletsel, maar ook over wat ze gegeten hadden die avond, dus erg veel vertrouwen had ik niet in deze mensen. De fiets van de jongen staat nu bij ons in de tuin, al betwijfel ik of hij nog in staat zal zijn deze op te halen. Niet dat hij er veel aan zal hebben, de klap was zo hard dat de fiets niet meer te herkennen is als fiets, hij is in elkaar gedraaid met de bumper van de auto en het zadel en de achterband zijn verdwenen.

Maandag was mijn vrije dag, dus ben ik met Andre en Lennard naar de stad geweest om te ontbijten en zodat Lennard nog wat laatste dingen kon kopen voor zijn vertrek. ’s Avonds zijn we alsnog naar de film gegaan, Hangover 2, geníaal! Dinsdag had ik nog een extra dagje vrij, helaas begon de dag met Lennard uitzwaaien, maar gelukkig komt hij ook uit Nederland dus ik denk dat ik hem snel weer zal zien als ik thuis ben! Het weer was sinds vrijdag al slechter dan slecht, keiharde regen, wind en best wel koud, dus ik ben lekker binnen gebleven. Om de dag nog een beetje nuttig te maken ben ik wat gaan opzoeken over Kruger National Park, daar wil ik graag één van mijn twee vrije weken aan het eind doorbrengen. Helaas zijn de prijzen om een beetje verdrietig van te worden, dus ik moet er nog maar eens goed over nadenken. Dinsdagavond lekker met een boek op de bank gezeten en vroeg naar bed, woensdag eerste werkdag!

Woensdag: ik zou om half 9 opgehaald worden, met andere woorden, mijn wekker ging om half 9 en ik werd om 9 uur opgehaald. Uitslapen! De mensen die in de township werken worden iedere dag met een busje opgehaald en naar hun werk gebracht. Samen met een ander meisje ging ik naar Masikhule Educare, een opvang voor ieniemienie kindjes. De rit door de township was al indrukwekkend en toen ik aankwam bij de opvang viel mijn mond even open. De opvang is namelijk in een huis! Een vrouw heeft een deel van haar huis beschikbaar gesteld om te gebruiken als opvang. Terwijl wij af en toe klagen dat wij een redelijk kleine kamer moeten delen met zijn drieën, is de opvang ongeveer even groot als onze kamer, alleen dan gevuld met een stuk of 60 kleine kindjes. Het stinkt er naar kots, poep, plas en weet ik veel wat, de kinderen lopen rond met snotneuzen en korsten op hun gezicht, wanneer een kind in zijn broek plast of poept wordt er simpelweg gewacht tot het droog is en de sandwiches die ik mee krijg als lunch zijn een feestmaal vergeleken bij de pap die de kindjes krijgen! Na vijf minuten kreeg ik al jeuk over mijn hele lichaam en de douche die ik in het vooruitzicht had kon niet snel genoeg zijn wat mij betreft. Het werk bestaat uit traantjes drogen, kindjes voeren en met lego spelen. Redelijk simpel, maar wel vermoeiend! Fairview Primary is niets dan luxe vergeleken met deze opvang. De o-zo-bekende hongerbuikjes van televisie zijn hier in het echt te bewonderen, al is dat niet iets om blij van te worden. Het andere meisje op de opvang gaat morgen weg, dan moet ik het in mijn eentje doen, maar veel verschil zal dat niet zijn want dit meisje vind het maar niets. Ze “heeft het niet zo op kinderen en vind het gehuil van de baby’s nogal storend”. Om twaalf uur werd ik alweer opgehaald om naar huis te gaan, dat vond ik nogal apart want ik was er nog geen drie uur geweest. Gelukkig kwam ik er achter dat je zelf mag kiezen hoelaat je naar huis wil, om 12 uur of om half 4, ik ga vanaf nu dus gewoon voor de laatste optie, anders stelt zo’n dag helemaal niks voor!

Donderdag werd ik opgehaald voor mijn tweede dag, vol goede moed en met het plan om tot half 4 te blijven. Helaas is vandaag een feestdag en dus viel er niets te kiezen want ik werd gewoon om 12 uur opgehaald. Tijdens de paar uurtjes dat ik er was heb ik met de kindjes gespeeld, baby’s gevoerd en weer de nodige traantjes gedroogd. Ik ben blijkbaar wel een natuurtalentje, want één van de baby’s viel in slaap in mijn armen en de begeleidster vertelde mij dat het voor het eerst was dat deze jongen sliep op de opvang! Hoera voor mij! Vlak voor twaalf uur werden de matrasjes en dekentjes klaargelegd voor het middagdutje en aan mij de taak alle tegenstribbelende aapjes op zo’n matrasje en onder een dekentje te krijgen. Makkelijker gezegd dan gedaan, blijkbaar leer je nog aardig wat vechttechnieken als je opgroeit in een township, want deze kindjes (3 en 4 jaar) zijn sterker dan de 8-jarigen van Fairview! Eenmaal thuis snel een douche genomen, want een paar van de kindjes hadden besloten dat ik wel goed kon functioneren als emmer om hun kots en plas op te vangen. Ja gadver, maar gelukkig heb ik, in tegenstelling tot de kindjes daar, wel genoeg kleren om iets schoons aan te trekken.

Donderdagavond was het tijd voor wat biertjes, niet te veel en netjes op tijd naar huis gegaan, want ik moest vrijdag weer gewoon werken, al was het wederom maar tot twaalf uur.

Vandaag was niet heel anders dan woensdag en donderdag, met de kindjes gespeeld en pap naar binnen geduwd bij de baby’s. Verder heb ik met mijn begeleidster een klein rondje door de township gelopen, gelukkig ben ik inmiddels al pro in tranen tegen houden want het was weer om te huilen, ik zei toch dat vrijdag jankdag was! Wc’s zijn er niet, daarvoor wordt een emmer gebruikt die, wanneer hij vol is, op straat wordt geleegd. Kleine kindjes lopen rond en zoeken op straat naar iets te eten, om het vervolgens met hun leven te beschermen en te zorgen dat de uitgemergelde honden het niet op eten. Ook stond er de hele ochtend een jochie bij het hek van de opvang, mijn begeleidster vertelde me dat het een weesje is en omdat er dus niemand is die de opvang kan betalen mogen ze hem niet binnen laten. Balen dat er zulke strenge regels zijn wat betreft dingen meenemen naar Nederland, anders zouden er zeker drie van die jochies in mijn koffer meegaan! Vlak voor ik werd opgehaald had ik de taak de regels omtrent HIV/AIDS kindjes op een groot papier te schrijven, daar zijn er behoorlijk wat van op de opvang. De regels zijn dat ieder kind gelijk behandeld wordt, ziek of niet ziek. Wel moest ik vandaag voor het eerst met handschoenen aan werken, want één van de jongetjes met aids had een wondje en ik moest uiterst voorzichtig te zijn dat ik zijn bloed niet op me zou krijgen. Ik zit namelijk zelf ook onder de wondjes en sneetjes op mijn handen dus is het oppassen geblazen.

Wat zou ik graag willen ruilen. Natuurlijk wil ik niet op straat leven, ik wil niet ziek zijn en ik wil niet in een township wonen, maar ik ben inmiddels bijna 21 en alle jaren dat ik leef heb ik het goed gehad, altijd genoeg te eten en zorgeloos kunnen spelen, dus ja ik zou graag ruilen, want ik gun het deze kindjes zo dat zij dat ook kunnen.

Nu is het weekend weer aangebroken, dus even weg van de ellende en ontspannen. Gelukkig een rustig weekend voor de boeg, lekker op de bank hangen en zondag (als het weer een beetje meewerkt) de Tafelberg beklimmen. Dus eau de jus, tot ziens en ajuu!

xx