Week 8, het kan altijd erger.

Na vier weken Fairview en drie weken Masikhule in de township dacht ik dat ik de ellende wel zo’n beetje gezien had, maar helaas bleek maandag dat niets minder waar is.

Maandagochtend nam ik twee Nederlandse jongens mee naar mijn project, lekker spelen met de kindjes en een kleine rondleiding door de township. Volgens mij waren ze wel aardig onder de indruk en ik weet zeker dat ze compleet uitgeput waren na drie uur rondrennen, want ze besloten niet mee te gaan naar mijn volgende project.

Om twaalf uur werd ik opgehaald om naar het Building project te gaan, waarvan ik dacht dat het in dezelfde township was. Nee dus, dit project is in een andere township, waar mensen het nóg slechter hebben dan in Vrygrond. Ik wist niet dat dat mogelijk was, maar dat is het dus wel. In de township waar Masikhule zit zijn een aantal huisjes gemaakt van stenen en cement en is er op zijn minst een emmer aanwezig als vervanging voor de wc, maar deze township bestaat volledig uit golfplaten, stukken hout en allerlei andere materialen die voor muren en daken door moeten gaan. Ramen hebben de huisjes niet en eigenlijk is het woord huis ook niet geschikt, het zijn hutjes. Mijn projectmanager heeft me uitgelegd hoe dat komt, in Vrygrond huren de mensen grond van de overheid, ze worden voorzien van geasfalteerde wegen en electriciteit. In Lavender Hill is dit niet het geval, de mensen daar hebben de grond gewoon ingenomen, het is niet officieel hun grond en daarom bemoeit de overheid zich er ook niet mee. Het Building project is nu bezig met een community centre, stukje bij beetje begint het vorm te krijgen en deze week wordt de eerste (!) wc in heel de township geplaatst. Ik ga vanaf nu dus meehelpen met bouwen en ondertussen de kindjes vermaken die daar rondscharrelen.

Dinsdag ochtend werden de kindjes van Care opgehaald door een docente van een basisschool verderop in de township, zij heeft ervoor gezorgd dat er één keer in de week een lokaal vrij is in de school waar de kinderen les kunnen krijgen. Ze leren hier al spelende, vandaag ging het over vogeltjes en hun nestjes en aan het einde van de “les” mochten alle kindjes zelf een nestje kleien. Leuk en leerzaam voor de kinderen en ontzettend lief van deze docente dat ze dat allemaal heeft geregeld!

Dinsdag middag gingen we dan EINDELIJK Lion’s Head beklimmen, het zou de enige mooie dag zijn deze week dus grepen we onze kans. Om 2 uur namen we de trein naar het centrum en vanaf daar een taxi die ons naar het beginpunt bracht. Oei, gaan we dit echt doen? Brandende zon, steile berg, Vans aan, goede combinatie? Achja waarom ook niet, ik ben potverdorie in Kaapstad! Ondanks dat we met zo’n beetje de minst sportieve groep waren die je je voor kan stellen waren we in 45 minuten boven (dat is echt bizar snel, de tijd die ervoor staat is 1,5 tot 2 uur!). Eenmaal boven werden de biertjes geopend en de camera’s tevoorschijn getoverd, wat een ontzettend mooi uitzicht! Het is niet te beschrijven, ik kan alleen zeggen dat er een bangmakend gelukkig gevoel trok van mijn tenen naar mijn gespleten haarpunten. Ik heb nog niet eerder zoveel foto’s gemaakt, wanhopig proberend het gevoel van dat moment vast te leggen, maar dat is helaas onmogelijk, de foto’s laten nog niet half zien hoe geweldig het daarboven is! Na een prachtige zonsondergang was het tijd om naar beneden te gaan, in het donker olé (niet aanbevolen voor broekplassers). Waar we op de heenweg al konden kiezen tussen een makkelijk en een moeilijk pad (de moeilijke gekozen) moesten deze stoertjes natuuuuuurlijk de terugweg ook het moeilijke pad nemen. Ik denk dat ik de helft van de terug weg al snikkend snotterend en jammerend heb afgelegd, zo bang was ik dat ik ergens naar beneden zou storten. Al moet ik heel eerlijk toegeven, áls dat was gebeurd was ik wel gestorven als een volkomen gelukkig persoon. Maaaar ik ben er nog en na een tocht van 1,5 uur naar beneden en een zeer welkom ritje in een warme taxi dook ik moe maar voldaan mijn bedje in.

Woensdag moest ik weer werken, geen armen en benen meer over, overal spierpijn en het rennen springen en trekken met de kindjes deed me niet bepaald goed, dus ben ik om twaalf uur naar huis gegaan om bij te komen. De woensdag middag goed besteed door wat voor school te doen en ’s avonds lekker op de bank 24 gekeken. Donderdag, kom maar op, ik kan je hebben!

Donderdag was toch weer zwaarder dan verwacht, terwijl de kindjes lekker aan het spelen waren raakte ik aan de praat met de eigenaresse van de opvang, Mirjam. Er waren net mensen van Social Services langs geweest voor inspectie en Mirjam vertelde me dat de opvang waarschijnlijk gesloten moet worden. Het is te klein, te koud, te vies, te vochtig en overal zitten gaten in het dak, waardoor een tijdje geleden één van de kamers, die gebruikt werd voor de kindjes, is overstroomd. Over zichzelf hoeft ze zich geen zorgen te maken, ze heeft voldoende diploma’s om aan een baan te komen, het gaat meer om de kinderen. Er zijn een aantal daycare’s in de buurt, maar die zitten allemaal vol, dus als deze sluit betekent dat dat de kindjes nergens anders naartoe kunnen. Ouders kunnen niet meer naar hun werk omdat ze thuis bij hun kinderen moeten blijven, ze hebben dan geen inkomsten meer, dus moet er een andere manier gevonden worden om aan eten te komen en dat zal dan hoogstwaarschijnlijk criminaliteit zijn.

Mirjam komt op het eerste gezicht niet bepaald over als een moederfiguur, ze is niet heel vriendelijk tegen de kinderen en heeft geen problemen met de welbekende “pedagogische tik”. Toch kreeg ze tranen in haar ogen toen ze het over deze mogelijke sluiting had en ik deed met haar mee. Meteen begon ik te bedenken wat ik hier nu aan zou kunnen doen, want dit mag gewoon niet gebeuren! Uiteindelijk heb ik een tijdelijke oplossing gevonden, een zogeheten Dirty Weekend. Als vrijwilliger kan ik bij Projects-Abroad een aanvraag doen voor geld en vrijwilligers om een weekend ergens te helpen. Ik ga maandag uitzoeken hoeveel geld ik precies nodig heb om de kamers op te knappen, het dak te repareren en een likje kleurige verf op de muren te smeren en dan ga ik deze week nog langs om de aanvraag te doen. Om de Social Services in ieder geval voorlopig op afstand te houden is het nu vooral van belang dat de opvang eruit ziet als een opvang, dat de kinderen warm en droog blijven daarbinnen en dat er genoeg materiaal aanwezig is om aan de eisen te voldoen.

Helaas zal dit niet genoeg zijn om de school voor altijd open te houden, het is gewoon simpelweg te klein voor deze hoeveelheid kinderen en daar kan een mooie rode muur niets aan veranderen. Als ik thuis kom ga ik dus maar eens uitzoeken wat ik kan doen om écht te helpen, want op dit moment kan ik niet veel meer doen dan dit.

Na een paar keer bij het Building Project te zijn geweest heb ik besloten dat ik dit toch maar niet ga doen. Ondanks dat ik graag wil helpen, het liefst al mijn geld weg zou geven en gewoon zo veel mogelijk zou willen doen, is het voor mezelf verstandiger om het niet te doen. Ik ben de afgelopen week bijna iedere dag huilend thuisgekomen, omdat ik gewoon niet kan en wil begrijpen waarom het zo oneerlijk verdeeld is en omdat ik niet kan en wil accepteren dat het nu eenmaal zo is en dat ik daar niets aan kan veranderen. Buiten dat kost het werken bij Care me ook ontzettend veel energie en vind ik het wel zo eerlijk dat de kindjes daar mijn volle aandacht krijgen, de hele dag, in plaats van alleen de ochtend. Als ik dit stukje zo teruglees klinkt het behoorlijk onlogisch, ik wil graag zoveel mogelijk doen maar toch doe ik het niet, maar ik moet ook aan mezelf denken en ik trek alle ellende gewoon heel slecht.

Vrijdag ben ik weer lekker naar mijn kindjes geweest en door een van de meiden die daar werkt uitgenodigd om mee te gaan naar haar kerk zondag. We waren al de hele ochtend muziek aan het luisteren van het koor dat daar zingt, iedereen was aan het dansen en zingen en dus zei ik meteen ja, want volgens mij is het een hele ervaring om dat te zien! Helaas waren we beiden niet slim genoeg om nummers uit te wisselen, dus dan wordt het lastig om iets af te spreken. Daarom gaat het morgen helaas niets worden, maar volgende week zondag weer een kans, dus dat moet goedkomen!

Vrijdagavond gingen we weer naar 31, de club op de, jawel, 31ste verdieping van het Absa-bankgebouw. Onze twee fake-sisters wilden daar altijd al een keer naartoe, dus bij wijze van cadeautje namen we ze op onze kosten mee. Toch een hele onderneming, aangezien ze 14 en 16 jaar oud zijn. Mocht ik dat soort dingen toen al mama? Eeh volgens mij niet! Maar ok het is gelukt, ze kwamen binnen en het was een topavond!

Na vrijdag jankdag komt zaterdag brakdag, dus met de hele groep op naar Biscuit Mill! Na een heerlijke brunch en de beste remedie tegen een kater, bier, gingen we voor de tweede keer naar The Hangover II, lachen gieren brullen olé!

Nu ben ik alweer een paar uur thuis, bij wijze van nagedachtenis een paar nummers van Michael Jackson aan het luisteren en straks lekker mijn bedje in. Op dit moment zijn er nog weinig plannen voor morgen, maar wat ik de afgelopen weken wel heb geleerd is dat plannen of geen plannen helemaal niets zeggen, dus we zullen het zien!

Nog 4 weken en 5 dagen, ajuu!

xx


http://www.facebook.com/profile.php?id=100001905706673