Hoi!
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
03 Mei 2011 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Hoi!
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar ik begin wel ergens! Zondag begon het grote avontuur, na het afscheid op Schiphol liep er een klein huilend blond meisje langs de douane, op weg naar het avontuur. Of eigenlijk gewoon op zoek naar mijn gate. De reis ging allemaal redelijk soepel, na een uurtje vliegen moest ik 2 uur wachten op London Heathrow en dit deed ik onder het genot van wat chippies, een blikje red bull en JUSTIN BIEBAH olé. Toen de lange vlucht: 11,5 uur van London Heathrow naar Cape Town. Films kijken, eten, slapen, films kijken, ontbijt niet opeten, slapen, landen! Eenmaal op het vliegveld mijn bagage weer opgehaald en ik was blij dat het allemaal zo soepel ging, mááár.. te vroeg gejuicht! Bij het verlaten van het vliegveld kom je langs van die mensjes die je wat vragen stellen en willen weten wat je in je koffer hebt, nou niets bijzonders, maar het feit dat ik blond ben, alleen ben en zei dat ik op vakantie was riep nogal wat vragen op en dus werd ik het volgende kwartier ondervraagd alsof ik een moord had gepleegd. Uiteindelijk met een rode kop van hier tot Bentelo en de nodige leugentjes om bestwil ook dit doorstaan en kon ik op zoek naar de vrouw die me op kwam halen, dit ging wel makkelijk en na vijf minuten zat ik in een gammel oud busje op weg naar mijn gastgezin. Tijdens de rit van het vliegveld naar huis was ik stil, niet alleen omdat ik zo moe was, maar ook omdat er langs de weg een township te zien was. De grootste township van Kaapstad, 10 kilometer lang en het is dat ik te moe was om tranen te produceren, anders had ik nog wel een goed potje gejankt want het was ontzettend indrukwekkend.
Eenmaal “thuis” ontmoette ik mijn gastmama Nazeema, mijn broertje Adam en mijn twee zusjes wiens naam ik nu al niet meer weet, maar dat komt nog wel! Na het knuffelen, thee drinken en cadeautjes geven was er tijd om even op adem te komen en na een heerlijke warme douche ben ik toen mijn bed in gedoken en heb ik heeeerlijk een paar uurtjes geslapen. Toen ik wakker werd ontmoette ik één van mijn twee roommates, Julienne. Ze bood aan me mee te nemen naar het winkelcentrum en aangezien ik toch nog niets te doen had wilde ik dat wel. Dus daar gingen we en begon mijn eerste openbaar vervoer avontuur! Hier wordt gebruik gemaakt van een minibus, een gammel busje waarin je vreest voor je leven en waar je 6 rand voor betaalt, ongeveer 60 eurocent. Er kunnen 12 mensen in zo’n busje en als je achterin zit geef je gewoon je geld door naar voren zodat het bij de chauffeur terecht komt. Ohja en ze rijden hier dus links, ook even wennen. Ik was al gewaarschuwd dat wachten hier een van de meest tijdvullende bezigheden is en dat klopte! We wilden de trein nemen, deze zou om 15:37 vertrekken, maar uiteindelijk hebben we bijna een uur gewacht op de trein. Ook op het station schrok ik even, het verschil tussen arm en rijk is zo belachelijk groot! Mensen die zo arm zijn dat je terplekke je kleren aan ze wil geven, met daarnaast mensen strak in pak met een blackberry in hun hand. Julienne leek er niet anders van te worden, ze zei me alleen nooit geld te geven en vooral geen oogcontact te maken, dat moet ik denk ik nog even leren want ik kon mijn ogen niet van de mensen afhouden!
Vanaf het station liepen we naar het winkelcentrum, ook weer een wereld van verschil, het station is oud, stinkt en er lopen veel ongure types, het winkelcentrum is gigantisch, veel dure winkels en rijke mensen. Bij de Vodacom shop wilde ik een usbstick kopen voor internet, maar zonder paspoort is dit nog niet zo makkelijk. Uiteindelijk met mijn liefste glimlach en een hand door mijn prachtige haardos de verkoper overtuigd en zo ging ik naar huis met de usbstick. Ook snel nog even wat appels gekocht, want groente en fruit zitten niet in het kookvocabulaire van Nazeema. De rit naar huis was weer een avontuur, maar je schijnt eraan te gaan wennen. Toen Julienne en ik thuis kwamen had de rest al gegeten (welke rest? Ja dat dacht ik dus ook!) en hebben wij met z’n tweeën een bordje warm gemaakt en gegeten. Wat het was weet ik niet, maar het was lekker! Na het eten ontmoette ik mijn tweede roommate, Veerle uit Nederland! Omdat mijn telefoon al ontplofte van alle smsjes wilde ik zo snel mogelijk internet installeren om een berichtje te sturen, maar het wilde niet lukken. Toen zelfs de jongens (er wonen ook nog drie jongens in dit gezin, in een apart verblijf, André, Lennart en Dom) er niet uit kwamen wilde ik het opgeven en eigenlijk vandaag maar terug gaan naar de winkel, maar Nazeema zei dat het misschien door de regen kwam. En ze had gelijk, want vanochtend probeerde ik het nog een keer, en ja wel het is een wonder, ik heb internet! Vannacht heb ik voor het eerst in mijn stapelbedje geslapen, ik was zo moe dat ik geen auto heb gehoord, terwijl ik aan een grote weg woon, en dat ik niet heb gemerkt dat het dak lekt en onze hele kamer langzaam maar zeker onder water liep!
Nu zit ik te wachten tot er iemand komt van het kantoor (zij/hij zou hier tussen 8:30 en 9:00 zijn)voor mijn induction, zodat ik weet waar het kantoor zit en hoe het openbaar vervoer werkt en van wie ik ook een Afrikaanse simkaart krijg! Morgen heb ik mijn eerste werkdag, ik ben benieuwd!
Het weer was gister echt slechter dan slecht, de regen viel met bakken uit de lucht, maar vandaag is het beter, het zonnetje schijnt en ik kan mijn regenjas alweer weghangen voorlopig!
Ik heb wat foto’s gemaakt van het huis, maar die zet ik vanavond op mijn computer.
xx
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar ik begin wel ergens! Zondag begon het grote avontuur, na het afscheid op Schiphol liep er een klein huilend blond meisje langs de douane, op weg naar het avontuur. Of eigenlijk gewoon op zoek naar mijn gate. De reis ging allemaal redelijk soepel, na een uurtje vliegen moest ik 2 uur wachten op London Heathrow en dit deed ik onder het genot van wat chippies, een blikje red bull en JUSTIN BIEBAH olé. Toen de lange vlucht: 11,5 uur van London Heathrow naar Cape Town. Films kijken, eten, slapen, films kijken, ontbijt niet opeten, slapen, landen! Eenmaal op het vliegveld mijn bagage weer opgehaald en ik was blij dat het allemaal zo soepel ging, mááár.. te vroeg gejuicht! Bij het verlaten van het vliegveld kom je langs van die mensjes die je wat vragen stellen en willen weten wat je in je koffer hebt, nou niets bijzonders, maar het feit dat ik blond ben, alleen ben en zei dat ik op vakantie was riep nogal wat vragen op en dus werd ik het volgende kwartier ondervraagd alsof ik een moord had gepleegd. Uiteindelijk met een rode kop van hier tot Bentelo en de nodige leugentjes om bestwil ook dit doorstaan en kon ik op zoek naar de vrouw die me op kwam halen, dit ging wel makkelijk en na vijf minuten zat ik in een gammel oud busje op weg naar mijn gastgezin. Tijdens de rit van het vliegveld naar huis was ik stil, niet alleen omdat ik zo moe was, maar ook omdat er langs de weg een township te zien was. De grootste township van Kaapstad, 10 kilometer lang en het is dat ik te moe was om tranen te produceren, anders had ik nog wel een goed potje gejankt want het was ontzettend indrukwekkend.
Eenmaal “thuis” ontmoette ik mijn gastmama Nazeema, mijn broertje Adam en mijn twee zusjes wiens naam ik nu al niet meer weet, maar dat komt nog wel! Na het knuffelen, thee drinken en cadeautjes geven was er tijd om even op adem te komen en na een heerlijke warme douche ben ik toen mijn bed in gedoken en heb ik heeeerlijk een paar uurtjes geslapen. Toen ik wakker werd ontmoette ik één van mijn twee roommates, Julienne. Ze bood aan me mee te nemen naar het winkelcentrum en aangezien ik toch nog niets te doen had wilde ik dat wel. Dus daar gingen we en begon mijn eerste openbaar vervoer avontuur! Hier wordt gebruik gemaakt van een minibus, een gammel busje waarin je vreest voor je leven en waar je 6 rand voor betaalt, ongeveer 60 eurocent. Er kunnen 12 mensen in zo’n busje en als je achterin zit geef je gewoon je geld door naar voren zodat het bij de chauffeur terecht komt. Ohja en ze rijden hier dus links, ook even wennen. Ik was al gewaarschuwd dat wachten hier een van de meest tijdvullende bezigheden is en dat klopte! We wilden de trein nemen, deze zou om 15:37 vertrekken, maar uiteindelijk hebben we bijna een uur gewacht op de trein. Ook op het station schrok ik even, het verschil tussen arm en rijk is zo belachelijk groot! Mensen die zo arm zijn dat je terplekke je kleren aan ze wil geven, met daarnaast mensen strak in pak met een blackberry in hun hand. Julienne leek er niet anders van te worden, ze zei me alleen nooit geld te geven en vooral geen oogcontact te maken, dat moet ik denk ik nog even leren want ik kon mijn ogen niet van de mensen afhouden!
Vanaf het station liepen we naar het winkelcentrum, ook weer een wereld van verschil, het station is oud, stinkt en er lopen veel ongure types, het winkelcentrum is gigantisch, veel dure winkels en rijke mensen. Bij de Vodacom shop wilde ik een usbstick kopen voor internet, maar zonder paspoort is dit nog niet zo makkelijk. Uiteindelijk met mijn liefste glimlach en een hand door mijn prachtige haardos de verkoper overtuigd en zo ging ik naar huis met de usbstick. Ook snel nog even wat appels gekocht, want groente en fruit zitten niet in het kookvocabulaire van Nazeema. De rit naar huis was weer een avontuur, maar je schijnt eraan te gaan wennen. Toen Julienne en ik thuis kwamen had de rest al gegeten (welke rest? Ja dat dacht ik dus ook!) en hebben wij met z’n tweeën een bordje warm gemaakt en gegeten. Wat het was weet ik niet, maar het was lekker! Na het eten ontmoette ik mijn tweede roommate, Veerle uit Nederland! Omdat mijn telefoon al ontplofte van alle smsjes wilde ik zo snel mogelijk internet installeren om een berichtje te sturen, maar het wilde niet lukken. Toen zelfs de jongens (er wonen ook nog drie jongens in dit gezin, in een apart verblijf, André, Lennart en Dom) er niet uit kwamen wilde ik het opgeven en eigenlijk vandaag maar terug gaan naar de winkel, maar Nazeema zei dat het misschien door de regen kwam. En ze had gelijk, want vanochtend probeerde ik het nog een keer, en ja wel het is een wonder, ik heb internet! Vannacht heb ik voor het eerst in mijn stapelbedje geslapen, ik was zo moe dat ik geen auto heb gehoord, terwijl ik aan een grote weg woon, en dat ik niet heb gemerkt dat het dak lekt en onze hele kamer langzaam maar zeker onder water liep!
Nu zit ik te wachten tot er iemand komt van het kantoor (zij/hij zou hier tussen 8:30 en 9:00 zijn)voor mijn induction, zodat ik weet waar het kantoor zit en hoe het openbaar vervoer werkt en van wie ik ook een Afrikaanse simkaart krijg! Morgen heb ik mijn eerste werkdag, ik ben benieuwd!
Het weer was gister echt slechter dan slecht, de regen viel met bakken uit de lucht, maar vandaag is het beter, het zonnetje schijnt en ik kan mijn regenjas alweer weghangen voorlopig!
Ik heb wat foto’s gemaakt van het huis, maar die zet ik vanavond op mijn computer.
xx
-
03 Mei 2011 - 09:02
Deborah:
Ohh spannend allemaal zeg, lijkt me echt een wereld van verschil met Nederland. Ik ben benieuwd naar je volgende verhalen!
xx -
03 Mei 2011 - 11:19
Ellen Lange:
Hallo lieverd, wat een start was dat! Maar ben blij dat ik bedacht om maar even te gaan kijken op waarbenjijnu, want ik begon me best wat vervelend te voelen. Wat een verhaal zeg. Je gaat nog heel wat meemaken en wij krijgen nog heel veel te lezen. Liefs -
03 Mei 2011 - 11:23
Geheime Lover:
Oh, baby baby baby ohhhhhh!
Gelukkig dat ze tijdens de ondervraging die kilo's drugs niet hebben gevonden, poeh!
Voorzichtig zijn baby en je blonde stro niet te vaak gebruiken om mensen om te kopen! ROCK ON!
xoxo J. Biebah -
03 Mei 2011 - 12:31
Carl:
Hoi marieke, een ernerverend begin, maar de kop is er nu af. Hou je taai -
03 Mei 2011 - 12:36
Alex:
Hee schat,
Whaha en dat ga jij trekken 5 maanden in een lek huisje :P
En een "nieuwe" moeder die geen groente en fruit kent :P
Lieverd heel veel plezier ik blijf je zo veel mogelijk volgen.
En niet te veel geld geven aan de sloebers hea!! :D
XX Alex -
03 Mei 2011 - 13:27
Susan:
Wat een avontuur alweer! Leuk om te lezen. Ik vind het echt ontzettend knap dat je dit allemaal doet! En wat leuk dat je meerdere huisgenoten hebt. Heb je tenminste sowieso mensen om wat leuks mee te doen. Ben benieuwd naar je eerste werk dag! Successsss! You can do it! (Ik kan het namelijk ook hier in mijn uppie :P) XXX, Suus. -
03 Mei 2011 - 17:35
Lieke:
Hee wat klinkt het allemaal super gaaf! Viel spass daar. Ben benieuwd naar foto's. X -
03 Mei 2011 - 18:34
Wilma:
Hoi Marieke,
Fijn dat je nu in Kaapstad bent. Mocht je last krijgen van je blonde haren: een potje verf is zo gekocht.
Geniet ervan en ik kijk uit naar je verhalen. Het recept van goede boboti lijkt me wel gaaf
liefs Wilma -
03 Mei 2011 - 19:17
Marly:
Hoihoi!
Nou vind het al fijn om te horen dat je vlucht goed is verlopen:p Als ik de woorden dure winkels zie staan krijg ik al zin om te shoppen haha
Veel succes met je eerste werkdag morgen! Oja en ook handig dat je je adres en telnummer hebt gepost, kan ik je mooi proberen een kaartje te sturen met je verjaardag:p
Kusss -
03 Mei 2011 - 20:33
Yvonne Beijen:
Hoi Marieke,
wat een geweldig avontuur! Doe je wel voorzichtig daar, meisje? Ik wens je heel veel plezier en succes met je werk daar! Het wordt vast een hele bijzondere ervaring, ik zal hier regelmatig even kijken om op de hoogte te blijven. Groetjes! -
04 Mei 2011 - 17:18
Maud:
MariekeMariekeMarieke ieeeeeeeeeeehhh!!!
Ik vind het zo spannend allemaal voor je haha en zo tof dat je dit gewoon doet!
Klinkt nu al helemaal leuk.. Veel plezier, succes, sterkte en whatever je nog meer nodig hebt op je avontuur!
Xxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
